O Robert Kiyosaki εξηγεί γιατί πιστεύει ότι το σχολικό σύστημα έχει δημιουργηθεί έτσι ώστε να βγάζει κυρίως υπαλλήλους -όλους εκείνους τους μελετηρούς μαθητές του άριστα, που μαθαίνουν το μάθημά τους και γράφουν καλά στις εξετάσεις- και όχι δημιουργικούς στοχαστές, οραματιστές και ονειροπόλους – τους κακούς μαθητές, που όταν μεγαλώνουν γίνονται πρωτοπόροι και δημιουργούν νέες ιδέες, επιχειρήσεις και προϊόντα.

Ο συγγραφέας προτρέπει τους γονείς να μην παθαίνουν εμμονή με τη σχολική βαθμολογία των παιδιών τους -οι “καλοί βαθμοί” σημαίνουν απλώς ότι οι γονείς, ή οι ίδιοι οι μαθητές, κατάφεραν κάτι με καταναγκασμό- και αντ’ αυτού να επικεντρώνονται σε έννοιες και ιδέες που είναι σημαντικές, και να βοηθούν τα παιδιά τους να ανακαλύψουν την πραγματική κλίση τους: τον δρόμο που μπορούν να ακολουθήσουν με αγάπη και πάθος.

Ο Kiyosaki παρουσιάζει ιστορίες “κακών” μαθητών, οι οποίοι αργότερα σημείωσαν λαμπρή επιτυχία στη ζωή τους και προσέλαβαν “καλούς” μαθητές στις επιχειρήσεις τους. Όπως φαίνεται, οι “μέτριοι” μαθητές απασχολούνται συχνότερα σε θέσεις του δημόσιου τομέα.

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Kiyosaki υιοθετεί τους δικούς του ορισμούς ως προς το τι σημαίνει “καλός”, “μέτριος” και “κακός” μαθητής. Προσφέρει σε γονείς και παιδιά τις γνώσεις και τα εργαλεία που θα χρειαστούν στον σύγχρονο, διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο… έναν κόσμο που διανύει την Εποχή της Πληροφορίας, στον οποίο οι ικανότητές τους να προσαρμόζονται, να κατανοούν τις σχέσεις και να προβλέπουν τις μελλοντικές αλλαγές θα καθορίσουν τη ζωή τους.