Τον Μάρτιο του 2013 έζησα από μέσα, στιγμή προς στιγμή, τη μεγάλη οικονομική κρίση. ‘Αρχισα εργασία στο Προεδρικό, ως ειδικός συνεργάτης του Προέδρου της Δημοκρατίας, παραμονές της συμφωνίας που έγινε μεταξύ της νέας κυβέρνησης, του Νίκου Αναστασιάδη, και του Eurogroup, για τη διάσωση της κυπριακής οικονομίας. Την Τρίτη, 20 Μαρτίου, η Βουλή καταψήφισε πανηγυρικά τη συμφωνία και στράφηκε προς τη Ρωσία για οικονομική βοήθεια. Δυο μέρες μετά, η Κύπρος βρισκόταν μια ανάσα από την ολική οικονομική κατάρρευση.

Το βράδυ της Πέμπτης 22ας Μαρτίου, ήταν η στιγμή που το πολιτικό σύστημα συνειδητοποίησε ότι είχε πράξει σοβαρό σφάλμα. Οι προσδοκίες για βοήθεια από τη Μόσχα δαψεύστηκαν. Το ίδιο και η πρόβλεψη ότι θα κατέρρεε το ευρώ και ότι θα έπεφταν όλοι στα πόδια της Κύπρου για ν’ αποδεχθεί μια συμφωνία με τους δικούς της όρους. Ο κόσμος ήταν στις ουρές των αυτόματων ταμειακών μηχανών αποσύροντας μετρητά. Τα μηνύματα από την Κεντρική Τράπεζα ανέφεραν ότι ήταν ζήτημα ωρών να καταρρεύσει η Λαϊκή Τράπεζα και ότι μαζί της θα παρέσυρε ολόκληρο το οικοδόμημα της κυπριακής οικονομίας.

Βρισκόμουν στον προθάλαμο το γραφείου του Αναστασιάδη. Πήρα ένα σημειωματάριο, έγραψα την ημερομηνία και άρχισα να τηρώ καθημερινό ημερολόγιο καταγράφοντας τα γεγονότα που έβλεπα και ζούσα σε όλη τη διάρκεια της σύντομης θητείας μου, για όλο το φάσμα των ζητημάτων που απασχόλησαν την Προεδρία. Το κίνητρό μου, όταν άρχισα το ημερολόγιο, ήταν να κταγράψω τη στιγμή που μαζι με την οικονομία θα κατέρρεε και ο λαϊκισμός. Τελικά αυτό που κατέγραψα, αποτυπώνοντας τον τρόπο με τον οποίο το πολιτικό προσωπικό διαχειρίστηκε την πρωτόγνωρη αυτή κρίση, είναι μια μαρτυρία για τη διαφθορά της εξουσίας.