Μια διαφορετική οπτική πάνω στην πιο θεμελιώδη σχέση της ζωής μας

«Θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι η δυστυχία της μητέρας μου δεν μου έχει προκαλέσει ποτέ ευχαρίστηση.»

Η Τάρα θυμάται το παρελθόν με συγκεκριμένο τρόπο· η Αντάρα το θυμάται εντελώς διαφορετικά. Η κάθε γυναίκα έχει τραύματα που της προξένησε η άλλη. Η καθεμιά φροντίζει τις πληγές της με τη ζηλόφθονη απόλαυση ενός εραστή.

Στα νιάτα της, η Τάρα ήταν ατίθαση. Εγκατέλειψε έναν γάμο χωρίς έρωτα για να πάει σ’ ένα άσραμ, έζησε για λίγο καιρό σαν ζητιάνα (κυρίως για να πικάρει τους εύπορους γονείς της) και πέρασε μερικά χρόνια κυνηγώντας έναν ατημέλητο, άστεγο «καλλιτέχνη» -κι όλα αυτά με την κόρη της μαζί. Τώρα ξεχνάει πράγματα, μπερδεύει τους μισθούς της υπηρέτριάς της, αφήνει όλη νύχτα το γκάζι αναμμένο, και η Αντάρα βρίσκεται αντιμέτωπη με την υποχρέωση να φροντίσει μια γυναίκα που ποτέ της δεν τη φρόντισε.

Ένα βιβλίο για τη µνήµη και τον µύθο, για το πώς οι ιστορίες που λες στον εαυτό σου γίνονται µε τον καιρό πιο αληθινές από το ίδιο το πρόσωπό σου στον καθρέφτη. Μια διερεύνηση της ζήλιας, της εµµονής, της προδοσίας, µια ιστορία αγάπης –όχι µεταξύ εραστών, αλλά µεταξύ µητέρας και κόρης. Γεµάτη καυστικό πνεύµα, η Καµένη ζάχαρη ρωτάει πόσα πραγµατικά γνωρίζουµε για τους πιο κοντινούς µας ανθρώπους και, κατ’ επέκταση, για τον εαυτό µας