“[. . .] Ένα έργο τολμηρό. Εισβάλλει ηρωικά, όχι όμως ως “Ηρωίς” της Ελληνικής Επαναστάσεως, στο χώρο της Τουρκοκρατίας, τον αλωνίζει και ξαποσταίνει με μια κορώνα – προς Θεού! όχι μελοδραματική, απλώς ως επιστέγασμα – την ωριμότερη, την αριστοτεχνικότερη και την περισσότερο [. . .] υποσχόμενη. Ώριμο και πλούσιο ταλέντο, που εκδηλώνεται εικονογραφικά, παίζοντας συχνά το παιχνίδι ενός ευέλικτου κινηματογραφικού φακού”.